Werken met kinderen is zowel challenging als rewarding: krijg ze allemaal maar eens dezelfde kant op, binnen een half uur, terwijl de één van zingen houdt, en het een ander gestolen kan worden. Elke maandag en dinsdag doe ik weer mijn uiterste best, probeer ik van alles uit en probeer ik tevreden te zijn met het resultaat: elke stap is er één. En het is allemaal goed.

 

Maar hoewel ik dit uitgangspunt totaal onderschrijf, zijn er natuurlijk ook de weerbarstige momenten: dat het niet werkt en niet gaat lukken in de nabije toekomst ook. Lessen waarbij er zoveel weerstand is dat we nergens gaan arriveren, of dat er in een klas een groepje naar links gaat, ééntje naar rechts en één schuin naar voren, maar samen op een mooi moment aankomen zit er dan niet in. Omarmen en verder gaan. De omstandigheden zijn zoals ze zijn. Er zijn zóveel factoren van invloed die bepalen of je een feestje kan bouwen of niet!

 

Vanmiddag was er zo’n gelukkig moment (waarvan er gelukkig vele zijn!) waarop er van alles samenkwam. Ik had de groep in de sportzaal gevraagd te komen, heb ze liggend op de grond laten luisteren naar een liedje, ze daarna allemaal gekkigheid laten doen waardoor het natuurlijk enigszins ontspoorde, maar daarna ook weer bij elkaar kwam. En toen een liedje laten zingen wat ze mooi vinden en goed kennen.

 

Zonder dat ik daarvoor specifieke aanwijzingen had gegeven kwamen ze tot dit fantastische resultaat, het was echt een GROEP geworden die MUZIEK aan het maken was. Ontroerend. Voluit zingen, zonder gène, gewoon omdat het fijn is. Kijk, die steek ik in m’n zak en luister er af en toe koesterend naar. Bjoetiful!

 

Luister hier naar de opname.